Цмокі лятуць на нераст

Думаеш, ты ведаеш беларускую гісторыю? Скажы тады, у якіх старгоддзях птушка Фенікс і аднарогі насялялі наш край? Што маляваў Францішак Скарына ў сваім дэмбэльскім альбоме? Як адзначалі літвіны сваё вяртанне з Месяца? Дарадца ў гэтых пытаннях – кніга Сяргея Балахонава. Чытайце! Здзіўляйцеся! Спрачайцеся!

Напружыць усе с?лы - паглядзець праз свае маск? ў гэтай кн?зе. Зраб?ць некальк? колаў па пако? - падыйсц? да Гары. Пабачыць у яго акулярах свой адб?так. Паглядзець глыбей. Яшчэ глыбей. Наскрозь. Супасц? з гэтай маскай назаўжды. Нарэшце ахап?ць Усё.

Пад адной вокладкай сабраныя гістарычныя эсэ Вольгі Бабковай, друкаваныя ў розныя часы ў газеце "Наша Ніва". Аўтарка не імкнецца вытлумачыць жыццё людзей позняга Сярэднявечча і пачатку Новага Часу, адно спрабуе адчуць колеры і смакі самога тагачаснага жыцця. Праца са старажытнымі дакументамі дала магчымасць адгукнуцца ўласным голасам на "экзістэнцыяльнае рэха", якое паўстае паміж часам цяперашнім ...

Макс Шчур - паэт тонк? - геамэтрычны. Хочацца нават сказаць пра паэтычнае п?фагарэйства, альх?м?ю л?чбы. Ён паэт сярэдз?ны, паэт формы, - але не фармальны. ? вось нарэшце - Амальгама - першая яго кн?га, што выходз?ць у Менску. ?гар Бабкоў

Дэбютны зборнік аўтара змяшчае вершы і малыя паэмы, напісаныя ў 2003—2011 гг. Збольшага — непасрэдныя і ўскосныя эксперыменты ў міфапаэтыцы, самаробныя легенды, самаствораныя паданні і самаадчутыя повязі, спробы засяліць змрок вакол чалавечага жылля — згодна з ўласным густам і дзеля агульнай карысці.

Бальшыня вершаў Алега М?нк?на нап?саная так даўна, што ўсе ўжо забыл?ся, навошта - хто ?х п?саў. Сам М?нк?н часам сьцьвярджае, што п?сала "Сама Мова". Як бы там н? было, але ўсё нап?санае сталася клясыкай беларускай паэз?? ХХ стагодзьдзя.

Культавая аўтарка часоп?саў Nihil - Пам?ж, Марыя Барадз?на ўварвалася ў беларускую паэз?ю з адметнай г?шпанскай ?нтанацыяй (Гарс?я Лорка), кельцкай прасодыяй (Шымас Х?н?) - адмыслова беларуск?м дыханьнем. У сваёй паэз?? яна пагружаецца ў пракаветныя глыб?н? - "вышэй за паўночны вецер".

Трэцяя паэтычная кн?га ?гара Бабкова выходз?ць пасьля доўгага, насычанага снам? - вандраваньням? перапынку. Як адзначае сам аўтар, у ёй ён "нарэшце патрап?ў дадому - у салодкую непрытомнасьць восен?".

Цяжка быць дурнейшым за самога сябе, але суседзі мяне пераканалі: -- Інакш з цябе пісьменніка не атрымаецца. І сапраўды. Ужо наступнае маё апавяданне без аніводнай заўвагі прынялі ў часопіс і нават ухвалілі: -- Ну вось, нарэшце вы знайшлі сябе! А суседзі зноў: -- Дурняў друкуюць пры жыцці, а вар’ятаў і пасля смерці. Я пазычыў пугу і цяпер шторанак выганяю аблокі на пашу. З пугаю на плячы я пільную...