Читать онлайн «Над пляцам»

Автор Леанід Дранько-Майсюк

Леанід Дранько-Майсюк

НАД ПЛЯЦАМ

Вершы

Падрыхтаванае на падставе: Леанід Дранько-Майсюк, Над пляцам: Вершы — Мінск: Мастацкая літаратура, 1986. — 86 с.

Радзіма паэта — Давыд-Гарадок, таму зразумела, што да асноўных матываў кнігі далучаны матыў удзячнасці роднаму гораду і яго жыхарам. Тэма творчасці і працы ўвасоблена ў выразных, зрокава-дакладных вобразах. Постаць Дубоўкі, убачанай праз далеч дзесяцігоддзяў, рамантычная ў рэвалюцыннай рэчаіснасці 20-х гадоў.

Рэцензент: Уладзімір Някляеў

МЭТА

Ёсць пачуццё, і дастаткова У вершы можна свет змясціць. I верш плыве па хвалі новай, I верш пяе як мае быць. I найвялікшае жаданне У нетрах месціцца грудзей, Каб верш, які набыў дыханне, Быў пра людзей і для людзей.

КАСМЕЯ

Той час,— Калі глядзелі на цябе Вароны, валуны і змеі,— Пчалу сачыў на залатой вярбе, Падобнай да палескае касмеі. На хвалях узнікаў абраз тугі З вянком сухім і ручніком зрудзелым I ад вады ўцякалі берагі, А да вады імкнуліся, глядзелі, Забыўшыся на час і на цябе, Вароны, валуны і змеі, I ўслед пчала — Ёй сумна на вярбе, Ёй лепей тут, На залатой касмеі. I нават час I той глядзеў сюды — На чысціню таемнае вады Каля гароду, А ў гародзе маці Не пакідала з доўгае грады Насенне красак у хвартух збіраці.

МАТЧЫН РАДОК

Адзін, як вока ў лобе, У лузе дуб зялёны. Сядзяць на гэтым дубе Сарока і варона. Сарока хоча сала I кірмашовых плётак. Лупінак, скорак мала Каля старога плота.

Варона хоча сесці На спіну да каровы, Наскубці мяккай шэрсці Сабе на сачык новы,— Ці маёй маці Любе З яе радком маўлёным: «Адзін, як вока ў лобе... » У лузе дуб зялёны.

НАД ПЛЯЦАМ

А плота пакуль што няма — Над пляцам кружыліся дошкі. Брахала на дошкі шчаня, I вапнаю пахлі валошкі. Для шулаў, для лагаў — дубы, Глухім плывучы абшарам, Раструшчвалі чарапы Аблезлым балотным хмарам. Ад хвояў цяжкая імгла — Цяжэй за спякоту цагельні. Цякла на валошку смала, I жоўтыя лапы цяжэлі. У глінішчы жалезнякі Выкопвалі з бітае гліны I водар, і хвалі ракі I кідалі іх у драбіны. Цыратай засланае дно Ці скруткам якой палатніны... Звісала над пляцам радно, Затульваючы глабіны. I кроквы спынялі свой крок Над пляцам. I збегліся ў небе I латы, і гонта, і дрот, I зроблены з яблыні гэбель. Вось так пачынаўся мой свет — Раскручваўся толь на цагліны Падмурку. I клаліся ўслед Абчэсаныя падваліны... Маленства, як тое шчаня, Як смолкія тыя валошкі, Як дзіва, што плота няма, А ў небе і сонца, і дошкі.