Читать онлайн «Трынаццаць гісторый пра мёртвага ката»

Наталка Харытанюк

Трынаццаць гісторый пра мёртвага ката

Ігару Бабкову – майму Герою

© Харытанюк Н. , 2010

© Выдавец Логвінаў I. П. , 2010

© Распаўсюджванне. ТАА «Электронная кнігарня», 2017

Мой апошні аргумент: зачын

– Свет лавіў мяне, але не злавіў, – паскардзіўся Скаварада, калі мы ўтрох прагульваліся ля Паўночнай затокі.

– Жыццё імклівае і зменлівае, – пагадзіўся Ван Сіджы, – толькі і паспявай. Не ва ўсіх гэта атрымліваецца.

– Таму я ўсё жыццё марыў стаць мёртвай коткай, – прызнаўся Гары.

Мы вярнуліся дадому, а я ўсё яшчэ думала пра нашую размову ля затокі.

– Ты павінная пра гэта напісаць, – параіў мне Гары.

– Пра што – гэта? – не зразумела я.

– Няясна, – загадкава ўсміхнуўся Гары. І вось мой першы запіс.

* * *

“Героі маёй кнігі спрабуюць навучыцца жыць, калі жыццё праплывае праз іх, як аблокі, і калі няясна – чым перамога адрозніваецца ад паразы…” – напісала я ва ўступе да сваёй кнігі.

– Выдатна, – усміхнуўся Гары.  – Цудоўна, – падняўся ён, каб сысці і нічога мне не патлумачыць. Ні як жыць сярод аблокаў, не разбіўшы галоваў. Ні як прыдумляць жаданні, калі перамога і параза больш нічога не значаць.

* * *

У мудрага і, як ён сам любіў падкрэсліваць, “абазнанага ў поўні і восені” Гары ўлюбёным словам было – няясна. Ён прамаўляў яго, соладка заплюшчыўшы вочы, і тым блытаў усе мае карты.

– Хто ты такі? – нарэшце спытала я.

– Твой апошні аргумент, – амаль весела ўсміхнуўся Гары і нібыта сам здзівіўся такому адказу.

Ён прыўзняў рукі ў сваім даоскім гэсце – (гэсце свята? гэсце ўзвышэння?) – лёгка і радасна, нібыта наперадзе нас зусім не чакала заблытаная партыя ў шахматы.

* * *

– Няясна, – паўтарыла я і вырашыла, што мая кніга будзе пра той гэст, з якім Гары прамаўляе сваё ўлюбёнае слова.

Пра здзіўленне, якое не вымагае ніякіх пошукаў і тлумачэнняў. Пра радасць, з якой Гары не разумее і нават не спрабуе зразумець. Пра мёртвую котку, якой хацеў стаць студэнтфілосаф – і якой баюся да канца стаць я.

Вось пра гэта мая кніга і будзе.

Аблокі

Калi Гары прапанаваў мне згуляць партыю, я пагадзiлася не адразу. Я засумнявалася, бо ў Гары была падазроная манера гуляць у шахматы. Ён гуляў навослеп: заплюшчваў вочы, яшчэ расстаўляючы фігуры на полі, і расплюшчваў іх, толькі калі ставіў мат.

“Скажы шчыра, Гары, – аднойчы я спытала яго, – у чым твой сакрэт? Хіба табе зусім нецікава, які я раблю ход? Хіба для гульні зусім-зусім неістотна, на што я замерваюся?”

Гары ледзь заўважна ўсміхнуўся на гэта (яго нечым насмяшылі мае пытанні) i, задуменна ўглядаючыся ў аблокі, адказаў: “Кожны твой ход – страшэнна істотны для мяне. Істотны настолькі, што я магу забыць пра самае галоўнае. А пра галоўнае забываць нельга. У гэтым галоўным – сэнс гульні. Гэтае галоўнае – і ёсць сама гульня”.

Вось так. Менавіта так, слова ў слова, сказаў мне мой стары сябар Гары, а я не наважылася спытаць, што гэта – самае галоўнае. Бо, калі я яго слухала, мне здавалася, што я ўсё разумею. А пасля яно – гэтае разуменне – кудысьці знікала, я забывала сэнс прыгожых слоў Гары. Дарма што ён увесь час паўтараў і паўтараў: нельга забываць пра галоўнае. Ніколі нельга забываць пра галоўнае.