Читать онлайн «Гарэла сьвечка (на белорусском языке)»

Орлов Владимир

Гарэла сьвечка (на белорусском языке)

Уладзiмiр Арлоў

Гарэла сьвечка

Калi пачую знакамiтае пастэрнакаўскае "Свеча горела на столе, свеча горела... " (а яшчэ - калi парэжуся лязом), мяне нязьменна агортвае той самы ўспамiн. У iм за вокнамi таксама з прысьвiстам круцiць завiруха, i гарыць на стале сьвечка, i на яе дзьме з кута скавыш, але на гэтым падабенства сканчаецца: ня падаюць на падлогу жаночыя чаравiчкi, ня капаюць на скiнутую сукенку гарачыя кроплi воску, агонь спакусы не ўздымае, як анёл, сваiх крыжападобных крылаў, i двое каханкаў не зьнiкаюць у сьнегавой iмгле экзыстэнцыйнага часу.

У тым успамiне на мяне не мiргаючы глядзяць вочы аднаклясьнiкаў, каля сьвечкi ляжыць аркушык паперы, зь якога я зараз павiнен прачытаць тэкст прысягi, а клясная кiраўнiчка працягвае мне лязо: спачатку яго трэба прадэзiнфiкаваць у язычку полымя, потым чыркнуць сабе па пальцы й расьпiсацца крывёю. Насьмешлiвыя позiркi аднаклясьнiкаў i спалохныя - аднаклясьнiцаў робяцца нясьцерпнымi. "Не!" - крычу я i, дзьмухнуўшы на сьвечку, выбягаю ў школьны калiдор.

Так зрываецца маё ўрачыстае ўступленьне ў атрад чырвоных сьледапытаў.

Час дзеяньня - 1968 год. Месца - наваполацкая школа, куды я прыйшоў, пераехаўшы з Полацку, дзе ў такiя гульнi мы не гулялi.

Вядома, мiкробы пацыфiзму ў нашыя правiнцыйныя палестыны тады яшчэ не заляталi. Колькi сябе тагачаснага памятаю, мы, як i некалькi пакаленьняў нашых папярэднiкаў, да самазабыцьця захоплена гулялi ў "вайнушку".

Калi я пайшоў у першую клясу, трохi старэйшыя хлопчыкi судзiлi i, паводле прысуду, павесiлi пад мостам над Палатой свайго аднагодка, прызначанага "Гiтлерам". Кажуць, такiя выпадкi, асаблiва ў першыя паваенныя гады, здаралiся ня толькi ў Полацку.

Ролю эсэсаўца з сваёй ахвоты ў нас звычайна выконваў Коля Кiрпiчонак.

Ён спрытна пырскаў праз шчарбiну асцой i цадзiў "юдэн, камунiстэн, камiсарэн. Буд'ем немношко стрэляйт" з такой натуральнасьцю, што маленькiя сэрцы безнадзейна абрывалiся ў сьцюдзёную бездань. (Мой сябра Вова Цымэрман, хоць i быў з усiх нас самы дужы, у такiя гульнi - вiдаць, дзякуючы геннай памяцi нiколi не гуляў, затое ў пятай клясе, падпiльнаваўшы "эсэсаўца" Колю ў вечаровым завулку, моўчкi i з асалодаю зьбiў таго на горкi яблык. )

Сьпярша з гэтай вайной-вайнушкаю ўсё было проста й ясна. "Нашы" непазьбежна перамагалi "немцаў". "Нашы" былi спрэс героямi, а "iхныя" мярзотнiкамi. Гэта была такая ж аксыёма, як i тое, што малочнае марозiва ў летамцы каля рынку каштавала 9 капеек.

У якi час у дзiцячай душы зашкрэблася жамярыца сумневу - узгадаць, бадай, немагчыма.

Мiнецца шмат гадоў, пакуль хлопчык, што на допыце пляваў Колю Кiрпiчонку ў твар i нiкога не "выдаваў" (а Коля, выцiраючы рукавом плявок, балюча бiў "партызана" ў бок нагою ў "эсэсаўскiм" кiтайскiм кедзе), зразумее, што вайна гэта гераiзм i брудная палiтычная гульня, адвага й баязьлiвасьць, разьлiк i безразважнасьць i шмат чаго iншага, прычым разьмеркаванага зусiм ня ў строгай адпаведнасьцi з тым, чыя вайна - справядлiвая, а чыя - не. I яшчэ больш гадоў пройдзе, пакуль той хлопчык сустрэне ў Васiля Гросмана размову начальнiка нямецкага канцлягеру зь ягоным вязьнем, адданым бальшавiком, якi бачыў Ленiна, i ўкормлены фашыст-iнтэлектуал, выпусьцiўшы элегантны струменьчык духмянага цыгарэтнага дыму, скажа свайму зьнясiленаму голадам вiзавi прыкладна наступнае: вайна памiж гiтлераўскай Нямеччынай i сталiнскай Расеяй ёсьць трагiчнаю недарэчнасьцю, i суцешыцца ў гэтай сытуацыi можна толькi адным - хто б нi ўзяў верх, нашая справа пераможа. А пасьля той хлопчык сустрэнецца зь людзьмi, якiя хацелi ваяваць за Беларусь, не залежную нi ад Масквы, нi ад Бэрлiну, i ўрэшце апынулiся ў магiлах пад Монтэ-Касiно i ў сталiнскай вечнай мерзлаце або на берагох Антарыё й на Манхэтэне. А пасьля ён сустрэне абчаплянага ордэнамi й мэдалямi "вэтэрана Вялiкай Айчыннай", пра якога будзе дакладна вядома, што гэты чалавек каваў перамогу, усю вайну расстрэльваючы "врагов народа" пад Новасiбiрскам.