Читать онлайн «DÍA. Verdade humorística»
Автор Зосимов Премудрословски СтаВл
DÍA
Verdade humorística
StaVl Zosimov Premudroslovsky
© StaVl Zosimov Premudroslovsky, 2019
ISBN 978-5-0050-9033-1
PRIMEIRA TEMPORADA
PRIMEIRA nota
Deus asubiou
Despois de escribir a miña nai: «Veña, señora, Ola!», Camiñei cara ao meu albergue con fame e pensaba:
– Cal é a diferenza entre rusos e americanos e europeos?
– E polo feito de que viven e pensan loxicamente, somos abstractos. – Respondinme e camiñei. Quería beber – espantoso e morder. Eu vou, así que vou percorrendo o callejón ata a distancia do valado de baldosas de algunha empresa industrial. Vexo que se está escurecendo. Escoito que no outro lado da cerca alguén fai un silencio, pero penetrante, incapaz de silbar. Eu respondín igual. Vexo que unha bolsa de patacas voa por algo do outro lado da cerca, rechea de algo tamén. Eu rebotei e a bolsa tocou a saída dun can dunha raza descoñecida, deixada non moito antes de min. Subín a el, examineino con curiosidade e, sen sospeitar nin pensar en nada, desatouno, e alí …, alí?! Alí estaba empacado, ata prensado con salchicha afumada. Sen pensar en nada, tirei unha, agarrei a bolsa pola mazá de Adam e, botándoa sobre os ombreiros, acelerei á velocidade do Ferrari cara ao meu albergue, devorando ese inesquecible pau de salchicha polo camiño.
De seguido quixen estudar e vivir.
Que pasou entón?! Kuzya. Lee: é un silbador, é un lanzador de bolsas de pataca, tamén é natural de Syktyvkar e chegou ao seu amigo e cómplice: un nativo da crebada de Aldyrbaguy, a granxa «Dame para comer», cuxo papel xogaba en catividade e non fala ruso.
– Onde está a bolsa? Preguntou Kuzya.
– E ti botachesna? – O camarada hebreo respondeu á pregunta.
– E vostede asubiaba?
– E ti. .
??Despois chega unha muda batalla. Pero sinceramente, a morcilla era amargada e saborosa…
P. S. : Vendemos o chan da bolsa á familia e quedamos inundados cun mar de trago e parvadas… A sesión deuse un estrondo…
O outro día, por non rendir a sesión, leváronme nas filas das forzas armadas da Unión Soviética, é dicir, no exército. Alí, nun mes, esquecín todo o que estudaba nos centros de gardería, un xardín de infancia, o ensino medio e dúas escolas profesionais co número: setecentos oito mil novecentos corenta e tres puntos vintecatro centésimas, que estaba á esquerda da avenida desde a barba ata o punto calvo, onde metro.
Estamos de pé, polo que estamos de servizo case na entrada da unidade militar e fumamos cigarros na entrada. Despois houbo unha crise no noso país inquedo. O tempo era difícil, cigarros tres paquetes ao mes. E a nosa parte está situada xunto á granxa colectiva «Bull udder» e isto é certo. Entón, quedamos parados e fumamos, e Baba Yaga sae dende atrás dunha árbore. Certo, o seu nome era Jadwiga. Ben. – pensamos, – un vello pito e, a pesar diso, soñamos con matogueiras con amoras. E ela berra, interrompendo os nosos pensamentos. É xorda e cega.
– B, tonto, que estás gritando, vello? Estamos a oitocentos dous centímetros de ti?! Detrás do valado!!
