Читать онлайн «Her Yol Mübah»

Telefon çaldı.

Luke Stone uyumakla uyumamak arasındaydı. Aklına bir takım görüntüler gelip gidiyordu. Yağmur sularıyla kaplanmış bomboş bir otoyol. Birisi yaralanmış. Harap olmuş bir araç. Uzakta, bir ambulans yaklaşıyor, hızla geliyordu. Sirenler acı acı çalıyordu.

Gözlerini açtı. Yatak odasının karanlığında, başucu masasındaki telefon çalıyordu. Telefonun hemen yanındaki dijital saatin kırmızı sayılarına baktı.

“Allah Allah” diye mırıldandı. Belki sadece yarım saat uyumuştu.

Eşi Rebecca, uykunun sesine kattığı kalınlaştırıcı etkiyle: “Cevap verme. ”

Sarı saçlarından bir tutam yorganın altından kendini gösteriyordu. Banyodaki gece lambasından odaya yumuşak mavi bir ışık süzülüyordu.

Telefonu açtı.

“Luke,” dedi bir ses.

Luke elini saçında gezdirdi. “Evet?”

“Seni uyandırdım mı?” dedi Don.

“Sence?”

“Seni evden aramazdım. Ama telefonun kapalıydı. ”

Luke homurdandı. “Çünkü kapattım!”

“Bir sıkıntımız var Luke. Sana ihtiyacım var. ”

“Anlat bakalım. ” dedi Luke.

Luke bu sesin anlatacaklarını dinledi. Çok fazla olmadan, eski hislerinden birisi geri dönmüştü—midesinde, 50 kat aşağı düşen bir asansörün içindeymişçesine bir his. Belki de bu sebepten bu işi bırakmıştı. Ölüme çok defa yaklaştığı için değil ya da oğlu çok hızlı büyüdüğü için değil, midesindeki bu hissi sevmediği için.