Читать онлайн «Недапісаная кніга»

Автор Сергей Граховский

Сяргей Грахоўскі

Недапісаная кніга

Выбраная лірыка

Падрыхтаванае на падставе: Грахоўскі С. Недапісаная кніга: Вершы. — Мн. : Маст. літ. , 1996. — 271 с.

ISBN 985-02-0З12-9.

І.

Лірычная памяць

У сад увойдзем мы з табою,

Адны у змрочнай цішыні,

Ты будзеш за густой травою

Шукаць купальскія агні.

Пачну чакаць з глыбокай верай

Дзівосаў, штo натхняюць жыць.

Няхай на папараці шэрай

Жывы агеньчык задрыжыць.

А. Блок «Купальская ноч»

Недапісаная кніга

У кожным слове — боль маёй душы,

Трывогі, радасці i слёзы.

Ix, як лісток асенні, засушы,

Каб не пабілі раннія марозы.

Спытаеце: «А дзе твой аптымізм,

Дзе вера, дзе любоў з надзеяй?

Як толькі ўспамінаю кожны «ізм»,

Дрыжыць душа i сэрца халадзее,

Бо я ўсё зведаў па чужой віне

I гора паспытаў па поўнай меры...

Цяпер не ашукаюць больш мяне,

Не пахіснуць маёй адзінай веры

У дабрату, у праўду, у сумленне

I не паставяць болей на калені.

У Бога я адтэрміноўку папрашу

I, можа, людскае хоць нешта напішу.

20/VI—92

З далёкай даўніны

С. К.

Не ведаю, вы спіце,ці не спіце,

Ці бачыце за снамі сны,

Вы толькі у душы краніце

Струну далёкай даўніны.

Дзе хвоі з хвоямі гамоняць,

Сумёты сцежкі замялі,

Мяне туга i смутак гоняць

Туды, дзе вы гняздо звілі.

У светлы, як пароша, чысты,

Спакойны i салодкі сон

Мне б даляцець i ўпасці лістам,

Як у пару далёкіх дзён.

Таемным шэптам, поўным згоды,

I поглядам душу сагрэць,

Каб стаць шчаслівым назаўсёды

Ці да світання дагарэць.

6/ІІІ—94

Каля вогнішча

Ігару Лучанку

Давай распалім вогнішча на ўзлессі,

Па зорах паварожым давідна,

Бо ты — i Вераніка, i Алеся,

Ты, як i сэрца, у мяне адна.

Заранкамі твае іскрацца вочы,

Хоць усміхніся, хоць загавары.

Мінаюць хутка чэрвеньскія ночы,

Нас кліча перапёлка на зары.

Няўжо твае сляды туман укрые?

А я знайду прымятую расу

I па слядах, дзе ясені старыя,

Цябе, нібы пушынку, данясу.

Пасядзем каля светлае крыніцы

У ціхую світальную пару,

I я табе з расінак завушніцы

I сонечны пярсцёнак падару.

Увечары сустрэнемся на ўзлессі,

Не будзем паўтараць забытых слоў...

Мая ты — Вераніка,і Алеся,

І Вера, i Надзея, i Любоў.

6/III—94

Чужая роль

Мы часта хлусім i іграем

Вясёлую чужую роль,

Каб выглядала пекла раем

I асалодай здаўся боль.

Калі сціскаюць горла слёзы,

Глядзім з ухмылкай на распад

I не зважаем на пагрозы

Вярнуць пакуты зноў назад.

Хлусню з усмешкай непрыкметна

Адчаю засцілае муць,

Хоць i стаім над апраметнай,

Якой ніяк не абмінуць.

Калі нарэшце без апаскі

Іграць чужую кінем роль,

Трагедыяю стануць казкі,

Слязамі — слёзы, болем — боль.

22/III—94

* * *

На шыбах — белыя лілеі

З крышталю выразаў мароз.

Ад захаплення я нямею

I захапляюся да слёз.

Мне мроіцца далёкі бераг:

Дрыжаць лілеі на вадзе.

Блукаю я ў туманах шэрых,

А любая ўсё не ідзе.

Як ні гукаў — не дагукаўся.

Здалася прывідам яна.

Гляджу туды, дзе ашукаўся,

Праз шыбы цёмнага акна.

22-2З/41—94

Сцюдзёная ноч

Туманны вечар.

I карункі снегу

На вербах i на чырвані рабін

Мне нагадалі даўнюю кунегу

I шчасце першых радасных хвілін.

Як на марозе палымнелі губы,

Твая дрыжала у маёй рука,

I мне здалося —

нехта шэпча «любы»

На беразе застылага стаўка.

Такая цішыня на белым свеце,

Іскрацца срэбрам чыстыя снягі,