Читать онлайн «Historia langobardorum»
Автор Павел Диакон
Annotation
История народов лангобардов охватывает почти два столетия, с момента передвижения лангобардов из Скандинавии в Италию в 568 г. до 744 г. При написании этого труда использовались исторические сочинения, Беневентские и Сполетские анналы, «Liber pontificalis», исторические народные сказания, родовые предания, героические песни.
Общий характер «Истории лангобардов» историко-беллетристический. Повествование перебивается разнородными отступлениями: описаниями Италии и ее памятников, рассказами о чудесах и сказками и т. д. Хронология в нем не отличается точностью и порой даже спутана. Язык сочинения ясный и чистый, близкий к классическому. «История лангобардов» пользовалась большой популярностью в средние века.
Paulus Diaconus
PAULI DIACONI HISTORIAE LANGOBARDORUM LIBER PRIMUS
PAULI DIACONI HISTORIAE LANGOBARDORUM LIBER SECUNDUS
PAULI DIACONI HISTORIAE LANGOBARDORUM LIBER TERTIUS
PAULI DIACONI HISTORIAE LANGOBARDORUM LIBER QUARTUS
PAULI DIACONI HISTORIAE LANGOBARDORUM LIBER QUINTUS
PAULI DIACONI HISTORIAE LANGOBARDORUM LIBER SEXTUS
Paulus Diaconus
Historia langobardorum
PAULI DIACONI HISTORIAE LANGOBARDORUM LIBER PRIMUS
1. Septemtrionalis plaga quanto magis ab aestu solis remota est et nivali frigore gelida, tanto salubrior corporibus hominum et propagandis est gentibus coaptata; sicut econtra omnis meridiana regio, quo solis est fervori vicinior, eo semper morbis habundat et educandis minus est apta mortalibus. Unde fit, ut tantae populorum multitudines arctoo sub axe oriantur, ut non inmerito universa illa regio Tanai tenus usque ad occiduum, licet et propriis loca in ea singula nuncupentur nominibus, generali tamen vocabulo Germania vocitetur; quamvis et duas ultra Rhenum provincias Romani, cum ea loca occupassent, superiorem inferioremque Germaniam dixerint.
Ab hac ergo populosa Germania saepe innumerabiles captivorum turmae abductae meridianis populis pretio distrahuntur. Multae quoque ex ea, pro eo quod tantos mortalium germinat, quantos alere vix sufficit, saepe gentes egressae sunt, quae nihilominus et partes Asiae, sed maxime sibi contiguam Europam afflixerunt. Testantur hoc ubique urbes erutae per totam Illyricum Galliamque, sed maxime miserae Italiae, quae paene omnium illarum est gentium experta saevitiam. Gothi siquidem Wandalique, Rugi, Heruli atque Turcilingi, necnon etiam et aliae feroces et barbarae nationes e Germania prodierunt. Pari etiam modo et Winilorum, hoc est Langobardorum, gens, quae postea in Italia feliciter regnavit, a Germanorum populis originem ducens, licet et aliae causae egressionis eorum asseverentur, ab insula quae Scadinavia dicitur adventavit.2. Cuius insulae etiam Plinius Secundus in libris quos De natura rerum conposuit, mentionem facit. Haec igitur insula, sicut retulerunt nobis qui eam lustraverunt, non tam in mari est posita, quam marinis fluctibus propter planitiem marginum terras ambientibus circumfusa. Intra hanc ergo constituti populi dum in tantam multitudinem pullulassent, ut iam simul habitare non valerent, in tres, ut fertur, omnem catervam partes dividentes, quae ex illis pars patriam relinquere novasque deberet sedes exquirere, sorte perquirunt.
